Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος (Τάσος Λειβαδίτης)

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.


Μετά την επεξεργασία του ποιήματος είπαμε να γράψουμε τα δικά μας ποιήματα με τον ίδιο τίτλο....

Τα μπαλόνια του θυμού

Ο θυμός είναι ένα αρνητικό συναίσθημα και πολύ δύσκολο να το διαχειριστούν τα παιδιά. Επίσης πολλές φορές οι γονείς κι οι εκπαιδευτικοί λέμε στα παιδιά να δώσουν τόπο στην οργή, να μην μαλώσουν, να συζητήσουν με τον άλλον... Αλήθεια τώρα, αυτό μπορούμε να το κάνουμε οι ίδιοι μας;
Και πόσο εύκολο είναι σε ένα σχολείο με 150, 260, 380 παιδιά να μην υπάρχουν εκρήξεις, καβγάδες, διαφωνίες, τσακωμοί;
Την τεχνική είδα στο site: http://eidikospaidagogos.gr/ta-thimomena-mpalonia/ , κι εννοείται πως την τροποποίησα....
Καθίσαμε στον κύκλο και συζητήσαμε για το θυμό, για τους καβγάδες που γίνονται στα διαλείμματα και τον τρόπο που τους αντιμετωπίζουν- αντιμετωπίζουμε. Μοίρασα σε κάθε παιδί ένα μπαλόνι, το οποίο φούσκωσε και έδεσε. Εξήγησα πως το μπαλόνι είναι ο θυμός τους. Έπειτα με μια καρφίτσα σπάσαμε τα μπαλόνια. Τα ρώτησα πώς ένιωσαν. Πολλά παιδιά είπαν πως φοβήθηκαν παρότι το μπαλόνι είναι ένα παιχνίδι. Μάλιστα τρόμαξε κι αυτός που ήταν δικό του το μπαλόνι. Όταν έχουμε μια έκρηξη πολλές φορές τρομάζει, εκτός από αυτόν που δέχεται το ωστικό κύμα, και το παιδί που εκρήγνυται. Συζητήσαμε λοιπόν πως κάπως έτσι συμβαίνει μέσα μας όταν ξεσπάει ένας καβγάς. Κι εξήγησα πως όταν κρατάμε το θυμό μέσα μας κάτι ανάλογο συμβαίνει. Άλλωστε δεν είναι τυχαία η έκφραση "είμαι έτοιμος να σκάσω"....
Ξαναφουσκώσαμε μπαλόνια, δεν τα δέσαμε και αφήσαμε να βγει ο αέρας. Τα μπαλόνια ταξίδεψαν μέσα στην τάξη..... κάτι τέτοιο συμβαίνει όταν αφήνουμε τον θυμό μας ελεύθερο να ξεσπάσει.... μπορεί τελικά άλλος να φταίει και με άλλον να θυμώσουμε.
Ξαναφουσκώσαμε τα μπαλόνια και αφήσαμε σιγά σιγά να βγει ο αέρας. Τα μπαλόνια ξεφούσκωσαν, έκρηξη δεν ακούστηκε ούτε κατέληξε κάποιο μπαλόνι αλλού... Συζητήσαμε λοιπόν και φτιάξαμε την αραχνούλα της διαχείρισης του θυμού.

Στην τάξη μου

Στο ολοήμερο

Στο τέλος φουσκώσαμε μπαλόνια, είπαμε τι μας θυμώνει και τα σκάσαμε....