Τα μπαλόνια του θυμού

Ο θυμός είναι ένα αρνητικό συναίσθημα και πολύ δύσκολο να το διαχειριστούν τα παιδιά. Επίσης πολλές φορές οι γονείς κι οι εκπαιδευτικοί λέμε στα παιδιά να δώσουν τόπο στην οργή, να μην μαλώσουν, να συζητήσουν με τον άλλον... Αλήθεια τώρα, αυτό μπορούμε να το κάνουμε οι ίδιοι μας;
Και πόσο εύκολο είναι σε ένα σχολείο με 150, 260, 380 παιδιά να μην υπάρχουν εκρήξεις, καβγάδες, διαφωνίες, τσακωμοί;
Την τεχνική είδα στο site: http://eidikospaidagogos.gr/ta-thimomena-mpalonia/ , κι εννοείται πως την τροποποίησα....
Καθίσαμε στον κύκλο και συζητήσαμε για το θυμό, για τους καβγάδες που γίνονται στα διαλείμματα και τον τρόπο που τους αντιμετωπίζουν- αντιμετωπίζουμε. Μοίρασα σε κάθε παιδί ένα μπαλόνι, το οποίο φούσκωσε και έδεσε. Εξήγησα πως το μπαλόνι είναι ο θυμός τους. Έπειτα με μια καρφίτσα σπάσαμε τα μπαλόνια. Τα ρώτησα πώς ένιωσαν. Πολλά παιδιά είπαν πως φοβήθηκαν παρότι το μπαλόνι είναι ένα παιχνίδι. Μάλιστα τρόμαξε κι αυτός που ήταν δικό του το μπαλόνι. Όταν έχουμε μια έκρηξη πολλές φορές τρομάζει, εκτός από αυτόν που δέχεται το ωστικό κύμα, και το παιδί που εκρήγνυται. Συζητήσαμε λοιπόν πως κάπως έτσι συμβαίνει μέσα μας όταν ξεσπάει ένας καβγάς. Κι εξήγησα πως όταν κρατάμε το θυμό μέσα μας κάτι ανάλογο συμβαίνει. Άλλωστε δεν είναι τυχαία η έκφραση "είμαι έτοιμος να σκάσω"....
Ξαναφουσκώσαμε μπαλόνια, δεν τα δέσαμε και αφήσαμε να βγει ο αέρας. Τα μπαλόνια ταξίδεψαν μέσα στην τάξη..... κάτι τέτοιο συμβαίνει όταν αφήνουμε τον θυμό μας ελεύθερο να ξεσπάσει.... μπορεί τελικά άλλος να φταίει και με άλλον να θυμώσουμε.
Ξαναφουσκώσαμε τα μπαλόνια και αφήσαμε σιγά σιγά να βγει ο αέρας. Τα μπαλόνια ξεφούσκωσαν, έκρηξη δεν ακούστηκε ούτε κατέληξε κάποιο μπαλόνι αλλού... Συζητήσαμε λοιπόν και φτιάξαμε την αραχνούλα της διαχείρισης του θυμού.

Στην τάξη μου

Στο ολοήμερο

Στο τέλος φουσκώσαμε μπαλόνια, είπαμε τι μας θυμώνει και τα σκάσαμε....